Ik mag best wat mankeren.

Op mijn todo lijsten staat een bezoek aan de huisarts. Vlak voor de vakantie in Denemarken zou ik voor controle langs moeten komen maar eigenwijs als ik ben heb ik besloten om met de voorgeschreven medicatie te stoppen.
Een dikke drie jaar geleden raakte de sportschoolmedewerker wat in paniek toen bij een controle bleek dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant was. Ook toen (“Deze zal wel stuk zijn“) een tweede meter werd gebruikt bleef de conclusie dat een bezoek aan de arts goed zou zijn.

Na een heftige intake waarbij naarmate ik meer vertelde er steeds meer formulieren gepakt en onderzoeken aangekruist werden, tijd voor bloedprikken. De verpleegkundige die de formulieren bekeek vroeg alleen “Ga je dood? Wow, 14 buizen is een hoop.”
De resultaten waren de inleiding op een trial and error traject waarbij inderdaad mijn bloeddruk onder controle kwam. Nette doorsnee waarden voor een vent die niet doorsnee is. Mijn levenshouding is de laatste jaren bourgondisch geweest en die tekening heb ik ook. Als wij naar de weegschaal lopen raakt ie in paniek.
De eerste fase van de trial and error ging op z’n zachtst gezegd niet goed. Waarden prima, maar mijn lijf protesteerde of deed juist helemaal niets meer. Na de standaard vertragingen van de artsen en assistentes (“ah u moet even wennen, dat duurt even..”) een patstelling. Bij een meeting was alles in orde “We zijn tevreden hoor. ” grijnst de internist.
“Wen er maar niet aan. ” waarna een lijst met klachten en problemen volgde. “Ik stop met die meuk.”  Aanvang fase 2 van trial and error begint. Net een ander pilletje, andere manier van gebruik. Ondertussen verhuis ik naar de Knarren, en neemt de huisarts hier het over. Een intake verder waarbij wederom volledig begrip voor de risico’s gekweekt wordt weer wat bloedonderzoekjes en we gaan verder. Eens in de zoveel tijd een testje en zij zijn blij. Ik niet. Ik ben al een tijd niet meer blij. Ik heb ruzie met mijn lijf, met m’n kop en dus zo onderhand met iedereen.

Een eerste waarschuwing geef ik af aan de huisarts. “Die bijwerkingen worden wat vervelend, ik wil wat anders. ” Overleg en de melding terug “Toch doorgaan.” Mhmmm.. Tegen mijn gevoel in ga ik door. Sporten doe ik met de jongens en ik hou m’n eten en drank in de gaten. Bijna een voorbeeld burger, behalve zo af en toe een vette bek.

Tot ik eind eerste kwartaal weer een melding doe: “Die bijwerkingen worden een probleem onderhand.” De medische sector zet de horror verhalen in. Diabetes, hersenbloedingen, hartaanvallen, you name it they used it..
En natuurlijk, ze hebben gelijk. Mijn huidige levensstijl, met veel werk, stress, overgewicht etc. staan garant voor een voortijdig einde. Maar ik rook niet. Toch maar even verder met de spullen.

Twee weken voor de vakantie is het weer raak. Mijn lijf reageert volledig overtrokken op een verzwikking en ik ben er klaar mee. Ik vreet een doos naproxen leeg, en ga doen wat ik altijd doe. Eigenwijs zijn.
Die avond stop ik met de medicijnen. Waar ik normaal een week met zo’n lichamelijke reactie onder de pannen ben klaart alles binnen twee dagen op. Lopen gaat weer, maar inderdaad ik merk dat de de bloeddruk stijgende is. Een wat flauwe koppijn maakt me dat duidelijk. “Ik moet even wennen.. ” vertel ik mezelf. En inderdaad na een klein weekje ben ik gewend en weer op druk. Letterlijk 😉

Dan de vakantie waar er toch even wat mis gaat. Trap klimmend ga ik onderuit. Door te stoppen met de medicatie of een domme combi van een wiskeyavond, slecht eten en drinken en dan in een motorpak een steile helling oplopen?  Gezien de reactie op de fles water van de beierse griet ga ik voor het laatste.
Toch zet het me aan het denken, en sporten ga ik weer oppakken, en dat wordt het zwemmen. Dat werkt prima. Dus tijd om de arts in te seinen.

Bubba J : My tatoo.. it's growing

“Dus je bent met je medicatie gestopt?” vraagt de leukste van de assistentes aan me. “Jep“. Stiekem baal ik want ik had liever door een ander gemeten dan door haar. Bij de laatste serie metingen verraadde mijn bloeddruk dat ik haar leuk vond. Ze heeft zelf de link niet gelegd gelukkig. Van de hele serie metingen waren die door haar afgenomen de hoogste. In gedachten hoor ik de pop van Jeff Dunham “My tatoo is growing” zeggen als ze dicht bij staat en de manchette omlegd.

Een paar minuten later is de waarde vastgesteld en zoals verwacht te hoog. Ze gaat het gesprek met me aan over hoe en waarom om te stoppen. Als ik aangeef dat als ik last heb van een hoge bloeddruk ik me systematisch beter voel, geen extra medicijnen of wat dan ook gebruik en in het algemeen beter in m’n vel zit dan wanneer ik een correcte bloeddruk heb kan ze me reëel geen ongelijk geven. Blijft onverkort staan dat de hoge bloeddruk een sluipmoordenaar is.
Ze gaat het opnemen met de huisarts om e.e.a.. nog eens te bepreken en te kijken wat de opties zijn. Ik ga er nog van horen.

In plaats van na een week hangt ze de volgende dag al aan de lijn.  Er is een vervangend middel en dat willen ze voorschrijven. Of ik wil?
Tuurlijk, mits de bijwerkingen me geen parten gaan spelen. Die avond als ik thuis kom zijn de medicijnen al gehaald. Ik lees de bijsluiter door en NEE schiet er door m’n hoofd. Een van de bijwerkingen is de vorming van mannelijke borsten. Van alle bijwerkingen is uitgerekend deze onomkeerbaar. Aangezien ik zelf inmiddels al met een harige A-cup gezegend ben zit ik niet op een D-uitgroei te wachten. Daarbij is inmiddels gebleken dat van het lijstje bijwerkingen waarvan staat “zelden waargenomen” ik kan invullen “standaard bij mij”. De dag erop een telefoon gesprek met de assistente en aangeven dat ik het niet ga doen. “Maar zo vaak komt dat niet voor. ” Nee, maar een impotente, depressieve, vent met cup-D zal bij een potentiële date  geen indruk maken, althans niet zoals ik dat zou willen.
Ze gaat het nog eens overleggen.

En inmiddels zijn we een week verder. Geen reactie meer gehad. En dat is goed.

Stel je voor dat ik als IT’er dit zo zou doen. Ik zie een pc waarvan een toetsenbord een letter mist. Dus wat ik ga doen is een nieuw toetsenbord naast de bestaande leggen. Daarmee kan je dan als je die ene letter nodig hebt intoetsen. Moet je alleen een schakelaar omzetten, je pc een keer herstarten en accepteren dat het andere toetsenbord een zweedse layout heeft.  Technisch heb ik je probleem opgelost, je hebt een werkend toetsenbord. Maar de ellende om daarmee fatsoenlijk te werken levert je meer stress en problemen op dan af en toe eens wat pielen om een extra letter te krijgen. Geen enkele gebruiker zou dat accepteren.
Ik ben beter af met een hogere bloeddruk dan met een normale bloeddruk, al was het alleen maar omdat ik me domweg beter voel.