Sorry

Zo elk jaar rond deze tijd zet ik mezelf wat klem. Zwangere bolbuikige vrouwen raken me harder dan normaal en ik kijk dan nog eens terug of ik ‘het niet anders had moeten aanpakken.‘ Dit jaar is de ziekte van de zus van de knarren iets wat me laat terugkijken, de krasse knar die wat iebelig tegen z’n cardiotest aankijkt en eerlijk is eerlijk, de actie in Denemarken waarbij de Beierse dikkuit me weer terug trok heeft zo af en toe nog wel naweeën, meer als ik wil toe geven.
Een zwemmer vroeg van de week nadat ik als een lichtelijk bezetene door de waterbak had geploegd of ik trainde voor het een of ander. Mijn antwoord was eruit voor ik er erg in had “Nee, ik zwem weg voor mijn eigen dood.“

De afgelopen dagen broeit onderhuids de 11^de weer. Zonder dat ik op de kalender hoef te kijken weet ik dat die dag er weer aankomt en ineens bij het rondharken in mijn mail zie ik haar naam weer staan. Eentje van iemand die ik graag veel beter had willen leren kennen. Eentje die toen een ex het principe van thuis gitaar leren spelen een diepere dimensie gaf wat meer in beeld kwam en waar ik oprecht in geïnteresseerd was geraakt. Maar ja, toen nog een relatie dus netjes aan wat anders denken. De interesse werd er niet minder van. Toen het verhaal met de gitaar helemaal uit de klauwen liep en een breuk een voldongen feit was kreeg ik de kans om eens beter kennis te maken. Een paar keer wat bellen, mailen, hapje eten en ineens deed ik het weer. De communicatiepoort op slot en doodse radiostilte.
Zoals het goede mensen betaamt heeft ze nog diverse berichten gestuurd waar ik niets mee deed. Niet uit desinteresse maar domweg omdat ik mezelf driftig aan het voorbij lopen was. Daar doe ik even over om op toeren te komen en voor je het weet ben je maanden verder. Of meer in mijn geval, een dikke twee jaar.

Als ik haar naam in de mailbox zie staan schiet ze door me heen. Wat me achteraf opvalt is hoe ze communiceert en vooral hoe de omgeving , ik zou bijna willen zeggen via achterbakse wijze met terloopse opmerkingen, stookt in zo’n gebeuren. Een hele simpele opmerking die me altijd is bijgebleven, was bijvoorbeeld “Ah joh, je hebt het al moeilijk zat.” waarmee een onuitgesproken voorspelling van moeilijkheden werd gedaan. Achteraf (maar ja da’s altijd zo) waren de moeilijkheden die zij kon hebben veroorzaakt miniem vergeleken met de andere zaken die ik nog zou tegenkomen. Sukkel als ik dan ben neem ik zo’n opmerking aan, laat de onuitgesproken dreiging broeden en dan ineens rammelt m’n gedrag. En niet terecht, zij weet niet dat dit zo uitgesproken is of wat het me gedaan heeft. sterker, ik heb haar dit ook niet verteld en dus kan ze zich niet eens verdedigen tegen dit soort laffe beschuldigingen.

Als ik aan haar terugdenk realiseer ik me dat ik altijd pretendeer oprecht en integer te zijn, maar dat helemaal niet tegenover haar ben geweest. Had ik bijbedoelingen? Nee, niet eens, ze is gewoon iemand die leuk is om te leren kennen, en te ervaren wat ze zoal heeft meegemaakt. Ze kan sparren op gelijk niveau en heeft als ze wat losser werd minstens zo’n gekke insteek op van alles als ik. Dus er waren voor een goede vriendschap zeker raakvlakken. De enige bijbedoeling die zou kunnen hebben gehad was vaker met d’r koken, die ene keer was meteen raak en goed gelukt. (“Koken, is that what they call it nowadays?” Nee, echt met pannen en vuur en zo..)

In zo’n periode als nu waarbij ik ineens over een vage vorm van zelfreflectie beschik en mezelf te grazen neem met het tegenkomen-idee ga ik nat. Het tegenkom-idee is een soort van jezelf in de spiegel kunnen aankijken en zeggen dat je alles goed en oprecht hebt gedaan. Mijn variant bestaat uit een meer confronterender versie: kan ik de ander tegen komen zonder dat ik weggkijk?
De afgelopen twee jaar heb ik nogal rigoureus wat relaties en betrekkingen geherrangschikt en verbroken. En voor bijna iedereen kan ik zeggen”als ik die tegen kom kan ik die recht in de ogen kijken.”

Zij is er echter eentje waar ik dat niet bij kan. Als ze me de vraag zou stellen “Waarom?” sta ik met de bek vol tanden. Niet omdat ik wat te verbergen heb maar domweg omdat ik haarfijn aanvoel dat van het een op het andere moment de lijn plat gooien zonder verklaring of aankondiging haaks staat op roepen dat je integer en oprecht bent. Toen m’n vader overleed bleek ik door stoicijns zwijgen een punt op mijn to-do lijstje verkloot te hebben en ik heb me voorgenomen om dit niet weer te laten gebeuren. Ongeacht wat de consequenties zijn.

Broeiend en nadenkend loop ik hiermee rond en gooi de vraag wat algemeen in de groep. Twee jonge honden met het hart op de juiste plek en vooral wat op afstand van deze situatie vraag ik “Tot hoelang na ‘iets’ kan je nog sorry zeggen?” En hoppa, twee lunches verder waarbij verschillende argumenten naar voren komen is de algemene conclusie dat een oprecht excuus tijdloos is. Ah ja.. maar hoe dan?
Voor de deur staan en een bos bloemen mee “Hoi, daar was ik weer.” Mwah. dat is ‘m ook niet.

Een brief sturen? Fuck, wat is d’r adres ook al weer.
Zelfs ‘bel d’r dan‘ schiet me door de kop maar dat lef heb ik niet. Mezelf verschuilend achter dat ik haar telefoonnummer niet meer heb poets ik ‘m weg. Wat grote onzin is,want achter een telefoonnummer komen is niet eens zo heel moeilijk als ik me kwaad zou maken. Een mail? En wat zet je er in?

Woensdagavond ben ik eerder thuis, geen sporten deze keer, domweg alleen die mail maken. Na veel schrijven, nog meer schrappen, en weer herlezen. Alles weghalen en weer opnieuw beginnen. Nog nooit heb ik zo lang over een ‘simpele’ mail gedaan. Een dikke 3 uur later heb ik een mail die nog geen 10 regels groot is. Onderwerp is net als bij dit stuk sorry en begint met een kleine ijsbreker. Daarna vertel ik redelijk onsamenhangend dat ik spijt heb van de radiostilte en dat ik dat zo niet bedoeld heb. Tijdens het schrijven heb ik de meest krankzinnige constructies bedacht om langs de oeverloze killer “het lag niet aan jou maar aan mij” te komen. Door die krampachtigheid straalt nu achteraf die hele mail dat zo uit. Vier versies stonden klaar terwijl de muis over de send-button ging.

En weer weghalen. Weer schrijven. Stukje er tussen, weghalen. En godsamme, het spijt me oprecht en waarom kan ik nou niet gewoon dat zo 1-2-3 in zo’n mail stampen? Waarom zit ik mezelf hier in de weg en kan ik het niet zo op papier krijgen?
Ik herschrijf en schrap weer en dan laat ik ‘m. De basis van het bericht komt telkens op hetzelfde uit: ik was fout en zij niet, sorry en het spijt me oprecht.
De mail staat een poos klaar en dan hak ik de knoop door. Send, en weg is ie. En waarom kan ik het dan wel hier zo uit de doeken doen?

En nu?
Geen idee. Er is geen bounce geweest dus het adres is er nog. Maar gezien alles kan ik me goed voorstellen dat ik nu een koekje van eigen deeg krijg.. stilte..
En dat heb ik dan ook wel verdiend.