Rare kostgangers

Ze zeggen wel eens dat ik voor geen meter spoor dan wel dat ik prettig gestoord ben, maar er zijn gelukkig nog steeds vreemder figuren op ’s lands heren wegen.

Vrijdag avond, na de overwinning van Nederland, rij ik terug naar huis. Het is ongeveer half negen als ik de snelweg afdraai en onderaan de afrit een auto zie stilstaan. Onderaan de afrit staan er verkeerslichten en gaan er twee rijstroken naar rechts, richting de stad en eentje naar links, richting een dorp verderop. Deze afrit kruist een 2×2- baans weg.
Op de linkerbaan voor rechtsaf staat die auto stil en de auto erachter gaat achteruit om er rechts langs te kunnen. De auto blijft stilstaan op een op z’n zachtst gezegd vervelende plek. De baan waar op staat is precies degene die door volgas rijdende uitvoegers word gebruikt om vol gas de 2-baans weg richting de stad te pakken.

Ik parkeer Frederique op de vluchtstrook en loop op de auto af. In de auto zit een vent van een jaar of dertig, het raam open en hij kijkt wat wezenloos voor zich uit. Achterop komen met hoge snelheid de auto’s van de snelweg af, die dirigeer ik naar de rechterstrook om ongelukken te voorkomen. Er ontspint zich volgende conversatie :
[  ik  ]’hoi, heb je een probleem?‘
[  hij ]’dat weet ik niet.‘
[  ik  ]’waarom rij je niet verder?‘
[  hij ]’Dat weet ik niet.‘
[  ik  ]’Heb je nog voldoende brandstof?‘
[  hij ]’dat weet ik niet.‘
Ik kijk op de brandstof meter en zie dat ie nog ongeveer een halve tank heeft.
[  ik  ]’Draait je motor ?‘
[  hij ]’Dat weet ik niet.‘
Ik voel aan de auto om trillingen te voelen, en die voel ik niet.
[  ik  ]’Ok, doe je auto van contact, doe de lampen uit, je alarmverlichting aan, en trek de sleutel uit het contact.‘
[  hij ]’Ok.‘
Auto’s jagen ondertussen langs ons heen, ik wil eigenlijk die auto van de kruising af hebben. Als ik de auto inkijk wordt ik wezenloos door een vent aangestaard. We wachten heel even en we gaan eens kijken wat we kunnen.
[  ik  ]’Ok, staat je auto in de versnelling?‘
[  hij ]’Dat weet ik niet.‘
Hij grijpt naar de versnellingspook, en begint als een bezetene te roeren. Ik moet me inhouden om niet in lachen uit te barsten van deze absurde voorstelling op een kruising.

[  ik  ]’Trap je koppeling in en probeer de auto te starten. Hou je voet op de koppeling‘ Het klinkt alsof ik iemand leer autorijden.
[  hij ]’Eh, ok.‘
Hij start de auto en geeft gas, door de oordoppen kan ik alleen niet goed horen of de motor inderdaad draait.
[  ik  ]’En, loopt ie ?‘
[  hij ]’Dat weet ik niet.‘ Weer op de zelfde toonloze en emotieloze manier. Ik kijk op de toerenteller en zie dat de motor toeren maakt.
[  ik  ]’Ok, je motor loopt. We wachten tot het stoplicht op groen gaat en dan laat je langzaam de koppeling opkomen, ok ?‘
[  hij ]’eh, ok.‘
[  ik  ]’Als je auto dan rijd, rij dan langzaam naar de vluchtstrook daar rechts, ok ?’
[  hij ]’Dat weet ik niet.‘  (nee, geen tikfout.)
Ik herhaal het nog een keer, ondertussen gaat het verkeerslicht op groen.
[  ik  ]’Groen, langzaam op laten komen, en rechts even gaan staan‘
[  hij ]’…. ‘

Hij laat de koppeling opkomen, de auto schokt ineens. Ok versnelling doet het nog, motor loopt, geen idee wat er aan de hand is. De auto schud en de man geeft gas. De auto vliegt de kruising op, hangt scheef, bijna tegen omvallen aan en vliegt weg. Hij remt niet af, geeft geen richting aan, niets, alleen volgas wegjagen. Midden op de kruising blijf ik volkomen verbouwereerd achter. Even denk ik dat ik in de zeik genomen word, maar de auto is allang niet meer te zien. Terwijl ik weer naar Frederique loop begin ik me af te vragen wat die vent mankeerde en waarom ie op een kruising schijnbaar stil kwam te staan.

Terwijl ik de muziek weer aanzet en de weg opdraai grinnik ik ‘gna gna.. ik ben niet de grootste idioot…‘