Na een jaar..

Door alle commotie met Frederique die me toch wat kopzorgen oplevert vergeet ik helemaal het ‘diner’ van afgelopen vrijdag.
Wellicht is het handig om voor een juiste positionering van betrokkene een kort stukje ‘wat vooraf ging’ te doen.

Ruim drie jaar geleden trad ik bij het huidige bedrijf in dienst, en moest m’n draai vinden. Gezien de aard van het bedrijf, de opleidingsniveau etc., is de concentratie excentriekelingen en mensen met een uitgesproken of markant gedrag hoger dan gemiddeld. Zo ook deze vent.
Net te knap voor doorsnee werk, bewust van uiterlijk en optreden en een charmeur in volledige overgave, en zoals het een bink betaamt de betere sportauto onder de correct getrainde kont.
Mijn eerste reactie was ‘fuck.. als dit soort mensen mijn users zijn.. ‘ Waarmee ik een enorme fout met mezelf maakte. Alle jaren in de ‘openbare orde en veiligheid’ zoals het zo mooi omschreven wordt, heeft me gedrilled in ‘een open vizier naar mensen toe te houden.’ Schijnbaar was er een keer wat tegenwind geweest, want het vizier zat dicht en ik dacht in hokjes, waarmee ik mensen om me heen geen recht doe.

Zo ook deze vent, correct voorkomen, correct gedrag, een gladjakker eerste klas met z’n binkmobiel. Tot we een opleiding voor leidinggevenden kregen. In de bossen, in een hotel, weg van de idioterie van de dag. Hij was een van de organisatoren en de dag werd na de kennismakingsronden gebroken met deze opdracht:

‘Vertel iets over jezelf, wat mensen hier nog niet weten van je.‘

Zoals het dan betaamd oorverdovende stilte in de groep, de gezichten stralen “No fucking way dat ik hier m’n bek opentrek.”

Tot hij met een zeer persoonlijke tegenslag het verhaal opent. Door voor een groep zich zo kwetsbaar op te stellen en ook aan te geven dat achter alle bravoure en show ook een mens zat werden mijn ogen weer goed geopend. Dat is de basis van een soort vriendschap geworden waarmee we zowel binnen als buiten het bedrijf met elkaar zijn veder gegaan. We hebben overduidelijk een klik met elkaar, en nemen elkaar niet overdreven serieus, waardoor gesprekken en samenkomsten altijd leuk en ook leerzaam zijn. Spiegelen naar elkaar, weerwoord, tegengas, feest van herkenning, al deze termen komen aan bod tijdens de momenten dat we bij elkaar zijn, waardoor deze contacten zeer waardevol voor me zijn geworden en blijven.

Maar ook, de reorganisatie raakte zijn afdeling en positie. En hij vertrok. Zonder zich zorgen te maken, en met open vizier. In sommige dingen is hij onbevangener of naïever dan ik ben en doet in gedrag en houding dan aan een ex van me denken. Juist daardoor kon hij op een cruciaal moment de totale communicatie oorlog die tussen haar en mij ontstond oppakken en weer recht trekken naar mij toe. Een soort van communicatieconverter.
Na de reorganisatie heeft ie (zoals het blije binkjes betaamt) een goede plek gevonden, waar ie goed tot z’n recht komt. Ik liep en loop met ideeën en plannen en was bovendien ook benieuwd hoe het met ‘m ging inmiddels. Stiekem waren we al een jaar opgeschoten waardoor het echt tijd voor weer eens samenzijn werd. Datum geprikt, plek geprikt, en er heen.

Aangekomen op het adres waar we buiten zullen eten wordt ik met luid gelach onthaald. De laatste keer had ik een zwart motorpak in leer aan, en tegenwoordig is dat wat feller van kleur.Hij lacht nog steeds als ik inmiddels het hele terras heb overgestoken en bij hem ben. Na de begroeting zitten, en drinken bestellen.

Wat me dan opvalt maar niet meteen onder woorden te brengen is z’n gezicht. Het staat wat vermoeid, en mist af en toe de z’n handelskenmerk: de twinkeling. Hij lacht en is vrolijk, maar er is ook meer aan de hand wat ‘m toch iets tekent. Al snel is het alsof we eergisteren nog naast elkaar zaten op kantoor. Zakelijk dingen worden besproken maar ook privé zaken. Zijn carrière, relatie etc, tegen mijn vechten tegen de bierkaai, relaties die knetterend onderuit gaan, alles passeert de revue.
Tijdens het gesprek wordt ook duidelijk wat z’n iets zorgelijke uitstraling veroorzaakte. Daar gaan we op door, maar in essentie is hij wat overbezorgd denk ik.
Tijdens het eten waarbij hij een vuil spelletje speelt (‘Nee, ik alleen een biefstuk uit de jus, met brood‘ antwoord ie naar de jongen die onze bestelling opneemt) dirigeert ie mij naar de luxere editie (met champignons, spekjes en frites – ‘Ah joh.. jij en eten… dat is iets wat je goed kan hebben.‘ ).
Na het serveren blijkt waarom: zijn vork ‘vorkt’ behendig spekjes en champignons uit mijn bord.

Veel dingen passeren: zijn carrière switches, mijn uitzending naar Denemarken, wat we samen hebben, en onze gesprekken worden diverse keren onderbroken door aandacht van of aan het vrouwelijk geslacht. Eentje wordt twee keer begroet, waarbij de houding uitstraalt dat ze elkaar al maanden kennen. Wat dan weer niet zo blijkt te zijn, ze komt zich voorstellen aan hem.
Wat mijzelf opvalt is dat ik met een soort van idiote consequentie naar vrouwen kijk. Er is een bepaald soort ‘model’ of ‘type’ die meteen m’n aandacht trekt. Zo ook hier in de bediening, maar die is al voorzien. Nadat ik een opmerking over haar gemaakt heb, doet ie precies wat ik ook bij anderen zou doen: hij roept haar erbij en stelt ons aan elkaar voor. Maar op zijn wijze.. dus inclusief mijn eerdere opmerkingen die ik gemaakt heb.

Ik knijp stiekem in mijn handen met in gedachten een reactie van een directeur van een bedrijf waar ik voor werkte, en waar ik met het commando NET SEND “XXX” een typfout maakte. Daarbij kwam mijn tekst XXX op zo’n 6400 pc’s tevoorschijn nadat ik op enter drukte, in plaatst van op het scherm van één collega. Nadat ik in het kader van damagecontrol meteen die directeur opbelde om uitleg te geven en klappen te incasseren was haar reactie “Wat staat er precies ?” ik noem de tekst die ik intikte “en dat heb jij ingetikt?” “jep..” “Mowha.. dan mogen we in onze handen knijpen, jouw teksten zijn over het algemeen niet zo neutraal of politiek correct.” En dat schoot me dus ook met deze meid door de kop. Over het torpederen van eerste indrukken gesproken…

Uiteindelijk is het veel te vroeg weer later op de avond als ik nog zeker een anderhalf uur moet terug rijden, bij het afscheid staat vast dat we eerdaags weer eens afspreken. En wat mij betreft bij de zelfde tent. Goed eten, goed gezelschap en leuke bediening.

Oh, en wat ik deed wat anderen niet wisten: didgeridoo spelen.
En die tekst: “Kijk niet zo boos en druk op OK om weer vrolijk te worden. “