I love it…

Dit is echt een topdag geweest.
Eerst al dat er meer overzicht in het werk komt, maar dat is ook de bedoeling.
Wat vandaag echt een goeie dag maakte zijn eigenlijk hele simpele dingen.

Allereerst een spontane opmerking van me aan een vrouw “Dan bel je me maar en dan gaan we een stuk op de motor toeren‘ waarop spontaan geantwoord werd “Dat doe ik dan zeker eens, ik heb nog steeds een motorpak uit tijd van een ex met een motor“.. Sta je dan met je grote bek. Maar eerlijk is eerlijk, een keer motorrijden met iemand achterop…lijkt me weer hartstikke leuk.

Dan een meeting met een oud werkgever, waar ik al wat voorwerk voor gedaan had. JetLi, onze deta, is een topkracht en hoe laat je dat zo’n joch nou merken zonder dat het routine word?
Z’n werkgever getipt en eens uit de doeken gedaan wat ie nou precies uitvreet bij ons en waarom ’t zo’n goeie vent is. Die werkgever organiseert een groepsbijeenkomst waar ook oud werknemers (waaronder ik dus) worden uitgenodigd en waarop een prijs wordt uitgereikt. Dat koppie van ‘m toen ie naar voren werd geroepen om die prijs in ontvangst te nemen.. onbetaalbaar. Nou hij is je van harte gegund hoor, je werkt er ook hart genoeg voor.

En onder de oud werknemers zaten ook mensen die voor zichzelf begonnen waren als ZZP’er. Naar aanleiding van mijn zakelijke site en een koppeling daarheen via linkedin was in het bedrijf waar ik werk gaan rondzingen of rommelen dat ik voor mezelf ben begonnen. Mede door mijn voorwaardelijke ontslag wat ik aangevraagd heb werd dat beeld natuurlijk versterkt. Maar eerlijk is eerlijk, het kriebelt wel op de een of andere manier. Geen idee waarom, dus maar eens info ingewonnen bij een van de zzp’ers. Dat ze blond is en zich als een pittige tante presenteerd is toeval. Idee om de pro’s en con’s te vragen is meer om mijn eigen idee uit m’n hoofd te praten. Maar dat lukte d’r niet. Tuurlijk is het een omslag, maar als ik eerlijk ben zie ik niet meteen waarom ik het niet zou doen. Dat moet nog even door pruttelen in m’n kop, ik kan natuurlijk niet twee fulltime banen hebben, een voor het zelfstandige en een voor het leuke. We hebben afgesproken nog eens een borrel samen te pakken en dan nog eens eea. te bespreken.
Tijdens het afscheid blijken we het een en ander gemeenschappelijk te hebben waaronder motorrijden.

Op de te late terugweg iets bijzonders meegemaakt. De dijk tussen de stad en het dorp waar ik hok jaag ik met teveel snelheid over. Heel ontspannen met ‘It’s time to burn‘ op de oordoppen, slingerend over de dijk in het maanlicht zit ik genietend om me heen te kijken. De rivier weerspiegeld de maan, donkere en lichte vlekken duiden bomen en weilanden aan. Zo zoeven Frederique en ik over de dijk tot ik scheef zittend in mijn ooghoeken een vlek op de weg zie. De vorm is wat onduidelijk, en wijt ik in eerste instantie aan ingeslagen vliegen op het vizier. Veel te laat heb ik in de gaten dat er een hert op de weg staat. Vol remmend waarbij ik afweeg achter het dier langs te schieten of juist er voorlangs kan ik niet meer uitwijken en kan alleen vol remmen. Het grote licht blijft op het grote dier gericht staan als ik vol in de vering tot stilstand kom. Het geluid van de mp3 speler raakt op de achtergrond als ik de ogen van het dier zie. Ze kijken me rustig aan en het blijft nog even staan op de weg. Ik ga achterover zitten en hou m’n spiegels in de gaten om achterliggers te zien, maar het blijft pikzwart achter me. Het dier staat nog steeds voor me en kijkt rustig naar mij, de motor en naar de bossage waar ie in wil schijnbaar. Dan loopt ie heel rustig die bossage in en ik zit stomverbaasd naar de plek te kijken waar het dier net stond, en kijk naar de plek waar ie de struiken inging. Geen spoor meer te zien. Ik doe de mp3 speler uit en rij (nog wat geschrokken) veel rustiger over de dijk verder, de maan lijkt helderder en wat is dat toch een mooi stukje nederland waar ik dan zo met de motor mag rijden.

Tja, er zijn echt slechtere dagen te bedenken.