Juweeltjes langs de weg

Toen ik gisterochtend wakker werd was ik het slachtoffer geworden van een laaghartige collectieve aanval van mijn spieren. Niet alleen verkeerde ik fysiek in een vroege staat van rigor mortis maar ook elke spiervezel in mijn borstkas protesteerde overenthousiast als ik bewoog, of überhaupt probeerde te bewegen. Zelfs toen ik door een rilling kippevel kreeg protesteerden de spiertjes onder de haren.
Dat werd in de loop van de dag alleen maar erger, dus ik was gedoemd tot een erg rustige dag zonder veel activiteit.

route

Vanochtend was het een stuk beter en heb ik een mooi stuk op de motor gereden.

Een route die uit de losse pols kwam en die door bossen, echte Nederlandse bergen (Holterberg)  en de IJssel voerde. Maar eerst naar het startpunt in het oosten des lands, Raalte. Dan via de Holterberg binnendoor naar Deventer, via de dijk naar Heerde, door de bossen naar Oldebroek, via Kampen naar Zwolle en weer naar Raalte en dan naar huis.

Holterberg

Echt een super mooi stuk om te rijden, lekker rustig, muziek aan en genieten van alles wat er langs komt. Nederland op z’n mooist, en bijna iedereen heeft een puik humeur. Op de dijk tussen Deventer en Zwolle rij ik tot ik een nieuw soort verkeerssituatie tegen kom. Overal in Nederland word elke weggebruiker door de terreur brigade van Koos $p€€ achtervolgt maar in Overijssel hebben ze een andere benadering.  Ze geven de minimumsnelheid aan in plaats van een maximumsnelheid op de dijk. Om een en ander kracht bij te zetten staat er een professionele geschutskoepel die je voor je donder kan schieten als je te langzaam rijd.

Minstens 60 kmh of anders..

Daarna tot aan Kampen liep alles vlot. Hangend op ’t zadel en vals meezingen met muziek ik bij me heb. De oude IJsselbrug die uitkomt bij de Buitenwacht overgestoken en eigenlijk wilde ik IJsselmuiden door naar de Noord-Oostpolder maar mijn aandacht werd getrokken terwijl ik voor het verkeerslicht sta te wachten. Rechts van me zie ik bruine benen, een wit sport broekje en een set dijen en billen die gewoon je ogen blijven aantrekken. De eigenaresse van voornoemd aandachtrekkend setje weet dat ze bekijks trekt want kleding en accessoires zijn op bekijken ingesteld.

Ik twijfel even en sla dan toch rechts af, haar achterop rijdend richting Zwolle. Geen haast maken en genieten wat Neerlands wegen te bieden hebben, en dit geval dan even concentreren op haar kont, dijen en soepele loop. Grijnzend kijk ik als ik toch uiteindelijk haar moet passeren, en ik hang wat naar achteren kijkend aan het stuur.

Terwijl ik breedgrijnzend doorrij schiet een ex door m’n hoofd “Maak je een foto van me?” vroeg ze zo af en toe. Zij zag er ook goed uit en wist met de juiste schoen en jurk ook dij en kuit zeer fascinerend te presenteren. Dat zingt zo een beetje door m’n hoofd, en ik keer om. Terug, en eens zien of ik een foto kan maken. Niet zomaar dat is niet netjes, ik ga vragen of het mag. Nee heb je, ja kan je krijgen toch ?

Ik zoef over de dijk weer naar IJsselmuiden, en keer midden op de weg als ik haar weer gezien heb. Ik baal dat ik de muziek aan heb, ik kan zo geen woord horen als ze wat zegt. Nadat ik gekeerd heb en haar aandacht heb getrokken staat ze stil. Ik vraag een moment om de muziek uit te doen. “Zo, dan kan ik ook wat horen als u antwoord. Ik heb een wat persoonlijke vraag : Zou ik u van de achterkant mogen fotograferen ?”
Ze kijkt me ongelovig aan ‘Waarom zou je dat willen? ”

Shit, moet ik nu diplomatiek zijn of gewoon mezelf ? Diplomatie en ik … mwhaa.. da’s niet de meeste handige combinatie als het ‘spontaan’ moet. Mezelf zijn, dat kan ik. “Eh, tja. Je viel op toen ik op de oude ijsselbrug stond. Je hebt een erg leuke loop en een ontzettend leuke kont als ik eerlijk ben, die ik best de moeite waard vind. Dus zodoende.” De klokt gaat lopen, ik bespeur niet meteen een positieve reactie en ik klap het zonnevizier omhoog om mijn blauwe ogen een kans te geven indruk te maken. Ze kijkt me nog steeds wat ongelovig aan. Ze schiet in de lach en zegt “Nee, heel erg leuk compliment maar geen foto graag. ” mhm.. pushen is niet goed, maar ik probeer toch nog “Zeker weten ?” “Ja, zeker weten”zegt ze. Ze begint weer te lopen. Ik doe de muziek weer aan en rij door, balend dat ik mijn eerste plan waarbij ik ‘zomaar’ geparkeerd stond niet heb uitgevoerd.

De rest van de route is weer fantastisch, de ondergaande zon, de geur van gras en bossen in de neus, Nederland heeft zo toch z’n juweeltjes, ook al komen sommigen uit de sportschool.