Draai je om en slaap door..

Soms moet je je echt omdraaien in bed als je dat gevoel hebt. Niet toch opstaan en dapper aan de bak gaan.
Bij het weggaan al de eerste shit : het motorpak was gisteravond buiten te drogen gehangen en vergeten naar binnen te halen. Dus terwijl mijn ballen huilend de onderbuik inschieten van de kou, het kippevel over mijn donder giert moet ik natuurlijk weer eerst pissen. Pak uit en open, strompel strompel naar het toilet klem tussen de muren en weer aankleden.
Helm beslaat bij het minste of geringste, dus een klapperend vizier open en telkens in de ogen geschoten worden door regendruppels en met koude natte handen doorrijden. In de parkeer kelder bijna onderuit door zooi op de vloer en laarzen die net geen grip krijgen.

Op kantoor de blije schapen in actie. Via een ingewikkeld reken systeem hadden beide teckels het voor elkaar dat het vandaag toch vrijdag was. “Had jij er aan gedacht dat het vrijdag was? ” Ik realiseer me dat daarmee het hamkacroissant moment lafjes geïntroduceerd wordt. Als ik niet begrijpend kijk, wordt me voorgerekend hoe het nu precies gaat “Nou maandag is eigenlijk maandag en een beetje dinsdag. Dinsdag is woensdag, en een beetje donderdag, en dan is het nu dus vrijdag… ” Fuck… Ik grabbel de portemonnee uit het pak en geef geld aan de vrijwilliger die meteen de croissants gaat halen.
De ander scoort alvast de koffie en ik kleed me om. Het pak wordt voor de uitlaten van de servers geparkeerd om te drogen, de helm op een afzuiger en ik kan me omkleden.

Na het omkleden staat de koffie klaar, en ik warm m’n handen er aan. De croissant komen er ook net aan en SPWOAF .. oorverdovende stilte ineens. Krakend vallen de kantoor deuren in de sluit stand, en het is pikkedonker.
Eh..
Fuck, dit is een total outage. De ups’sen! Een sprint naar het serverhok leert dat alles nog netjes draait. Behalve die ene kast, met die telecom units, uitgerekend die. Die is helemaal uit en geen enkele mogelijkheid daar meteen wat mee te doen. Dus nu geen externe verbindingen. Dus geen mogelijkheid om de machines gecontroleerd down te krijgen. Terwijl ik het monitoring centrum in polen te pakken krijg en vertel wat er aan de hand is gaat operatie “Meedenken” van start op de afdeling. De ene schiet het hok in en begint wat servers down te brengen. Ondertussen word mij duidelijk gemaakt dat er geen controlled shutdown mogelijk is. Dat probleem lost zich zelf op voor de helft want een van de ups’en klapt erdoor en overbelast daardoor een tweede die met net te weinig vermogen een server toren omtrekt, inclusief storage.

De andere torens worden met gecontroleerd crashen ook onderuit gehaald zodat we in elk geval straks veilig kunnen starten. Een ander achterhaalt de oorzaak van de storing. Bouwwerkzaamheden, is het groter en raakt het een groter gebied? Via via horen we dat het een groter probleem is en dat we er niet meteen wat aan kunnen doen. Dus we schakelen alle apparatuur uit en de upsén. En nu afwachten tot er weer stroom is. Ah ja.. koffie en croissants..

Terwijl we daar mee bezig gaan komen de andere afdelingen langs en verbazen zich over de relaxte houding van ons. Tja, geen stroom = geen server = geen netwerk. Erg simpel. Maar wat er dan niet helemaal in wil is dat een opstart van zo’n serverpark ca. 90-120 min duurt, incl. herstel van verbindingen en testen. Je doet die machines toch gewoon aan? Dat een bootende server grof vermogen vreet die deels via een ups loopt waardoor het niet een kwestie is van klik klik klik aan en weer verder gaan land niet echt bij de gemiddelde medewerker.

Ondertussen stond ons bezoek voor een meeting al voor de deur die dus ook net weer open gingen. Die man en aanhang worden in het vergadercentrum geparkeerd terwijl de basis opstart doorloopt. Ik spring in de meeting bij die breder loopt dan ik had gewild en waarbij door de andere partij via allerlei wegen een ingang wordt gezocht en we telkens tactisch en minder tactisch laten weten dat een leverancier zich niet met onze tertiaire arbeidsvoorwaarden dient te bemoeien.

Na de lunch vliegt de tijd voorbij met geneuzel. Wel serieus geneuzel maar tijd vreters waardoor andere dingen weer achter kwamen. Zo is er een vent met een wat onhebbelijke eigenschap om telkens in een streep door te lopen naar m’n bureau, terwijl ik met van alles bezig ben en gaat dan ook super hinderlijk naast me staan en alvast de papieren op het bureau leggen. Of uitgebreid meekijken als er wachtwoorden worden ingetypt. Hij verkeerd schijnbaar in de veronderstelling dat ik niets anders doe dan wachten tot hij z’n probleempje bij me neerlegt. En geloof me, ik heb meer werk als betaalde uren op het moment.

Dan blijkt er een machine ruzie met een ander te hebben en staat ie telkens te fluiten als een dolle om aandacht, wat ook weer vertraging oploopt.
Dus.. einde dag, weer te laat, en wat heb ik nou gedaan volgens schema? Een meeting.

Wat ik dan wel weer geleerd heb is dat zo’n stroomstoring de volgende keer anders aan gepakt moet worden. Daarvoor staat maandag een tijdblok ingepland. En die ga ik wel halen.