She’s back..

En hoe.  Gisteravond kreeg ik een telefoontje dat Frederique klaar was. Dat bellen ze dan door vlak voor sluitingstijd zonder koopavond. Na bijna twee weken onderhanden genomen te zijn, waarbij door de dealer ook nog spoed klussen zijn gedaan is ze dan weer tiptop in orde.  Voor zover dat kan, ze is en blijft een 22 jarige dame.
Dus vanmorgen de laatste rit op de Diversion 600. Een fietsje waar ik heel veel plezier mee gehad heb. Het rijd feller, en erg secuur, en voelt aan als een gruizige spitfire. Zo voor er bij echt een goede motor.

Na 1154 km lever ik de diversion in en haal d’r op. Nieuwe banden, remblokken, grote beurt, alles afgesteld en ververst, schade gerepareerd. Met een herkenbare klik start ze als vanouds. Opstappen en wennen, de breedte en zwaarte van deze motor is toch iets wennen.
Omdat het zadel al een tijdje aan vervanging toe was of gerepareerd zou moeten worden is er bij een toffe motorsloper een zadel achtergelegd (volgens het inruil systeem) en kan ik na de eerste kilometers ook dat er weer beter uit laten zien. De kop van Frederique is beschadigd en hij had nog wel een scherm liggen. Een echte, niet het verhoogde model waar ik normaal mee reed.  Dus die er ook maar bij. Die wordt er door de sloper ook nog mooi opgezet en dan is het klaar.
Maar ja, al die tijd rij ik door allerlei tussendoor weggetjes, en langs kanalen dus haar vol belasten is nog niet mogelijk of verantwoord.

Bij Apeldoorn de snelweg op. Luisterend naar het blok blijkt ze te zoemen en erg rustig te lopen.  Heerlijk. De vervangen binnenpoten, rubbers en wielen maken dat het zoeven wat ik al gewend was nog beter aanvoelt. Het zadel zit goed en staat echt beter als de 17,5km plakband die eerder me op de plaats moest houden.

En dan op de A1, aargh.. na de spits geen inhaal verbod meer en de oosteuropese vrachtwagen chauffeurs denken allen dat onze 80 eigenlijk 95 is, waardoor je dus van mini file naar mini file rijd. Vanavond dus terug via de bossen, en een klein stukje A1.