Minder fijne stukjes

Tijdens het noodgedwongen bezoek aan de huisarts deze ochtend maakte ik een opmerking die me vanavond aan het denken zette.
Mijn hakken zijn van normaal naar [bij doorklikken rauw vlees alert !]

Dag 1: fijn een stukje lopen

naar dit gegaan

Dag 2 : minder fijn een stukje lopen

in slechts twee dagen.
Mede doordat normaal schoeisel niet te dragen is en de oppervlakte van de blaren dringt mijn moeder aan op doktersbezoek.

Bellen naar de post en we kunnen vroeg daar zijn. Terwijl we daar zitten te wachten tot ik aan de beurt ben ontspint zich dit gesprek als er een bekende van mijn moeder binnen komt.
Moeder : “Hey, goeiemorg’n. Hoe is’t?”
Bekende: “it giet goed”
Ik zit daar wat verbaasd en zeg “Doar klopt niks van. Ie zit bie’n dokter en iej zegt dat het goed giet. Wa doe’ie ‘hier dan?“”

[voor de lezers uit de randstad :
Moeder : “Hé een hele goedemorgen toegewenst mijn waarde. Mag ik naar uw gesteldheid informeren?”
Bekende: “Dank u wel voor uw navraag. Ik verkeer in een opperbeste stemming en het gaat mij goed voor de wind.”
Ik zit daar wat verbaasd en zeg “Ik bespeur een contradictie in uw uitspraak. U bent hedenochtend in de wachtruimte van een dokter en geeft aan dat het uitstekend met u gaat. Mag ik vragen wat het doel van uw bezoek hier is?” ]

Terwijl ik vanavond in de trein terug zit en langs Zwolle schiet zet die opmerking me aan het denken. Waarom zat ik bij de dokter? Omdat ik mijn voeten aan gort gelopen heb. En waarom ? Omdat het eigenlijk te druk is. Omdat ik mijn grenzen aan het opdrukken ben. Vanuit verschillende hoeken krijg ik verborgen en minder verborgen meldingen dat ik de mist aan het in gaan ben. De huisarts die me belt naar aanleiding van de laatste bloedonderzoeken afgelopen week. Mijn voormalige manager die me de oren wast over hoe ik een user te woord gestaan heb. Een setje cadeaubonnen die ik van een collega krijg met een bepaald onderwerp. Mijn ouders die me uitlachen als ik superpissig op de beperkingen die ik nu heb reageer.

Dat zou me aan het denken moeten zetten. Elke dag heb ik nog steeds super veel plezier en het erg naar mijn zin. Ondanks alle drukte, gekte en idioterie die er dagelijks is. De nieuwe team aanwinst is een hele goede. Sluit qua humor, inzet en omgang erg goed aan bij het team. Een leuke vent op de juiste plek.  Het inwerken kost me enorm veel energie, de stappen die voor de verhuizing moeten worden gedaan vergen veel aandacht en er wijzigd op het laatste moment telkens nog het een en ander.
Dus wat is nou wijsheid?
Ooit ben ik door het systematisch opdrukken van mijn grenzen en incasseringsvermogen al eens goed tegen de lamp gelopen. Zou ik die fout ondanks mijn eerdere heilige voornemen nu weer maken ? Of ben ik gewoon erg druk en is het na de deadline voorbij ?
Eh.. geen idee. Ik kan het gevoelsmatig niet rationeel inschatten. (mooie tegenstelling trouwens)

In concreto wat er nou aan de hand is.

• Drukte als gevolg van de verhuizing:  Die eindigt in het laatste weekend van januari.
• Drukte als gevolg van vakantie van teamleden : die komt weer terug
• Drukte als gevolg van een nieuweling om in te werken tijdens de vakantie van een ander : die gaat bijleren en op toeren komen
• Beperkingen als gevolg van de hakken :  die genezen ook weer.
• Onvrede als gevolg van de treinreizen en de tijdsduur ipv van het lekkere ontspannen rijden op de motor in een derde van de tijd : het word weer voorjaar.

Het zal dus allemaal wel meevallen, het is alleen even een ongunstig moment. Ok, dan dus gewoon aftellen tot eind januari en dan na de eerste week februari als de opstart dingetjes afgerond zijn eens een pas op de plaats maken. En tot die tijd even wat meer relativeren, en mezelf niet zo serieus nemen.