Taptaptap / PatPatPat

Ah joe is awake, iz cheesburgertime

Deze week druk bezig geweest met grenzen verleggen in positieve zin hoop ik. Op diverse vlakken. Eerst het motorrijden.

pat pat pat pat pat pat pat

Toch wat overvallen door een omslag in het weer eens gekeken waar m’n grens lag. En die bleek best hoog te liggen. Aankomend op kantoor bleek het nog steeds -7 graden Celcius te zijn, wat bij het uitrekenen van de chillfactor zo tussen de -22 en -35 graden lag (afhankelijk van de methodiek, MotoZoom kwam op -22 uit en die hou ik maar aan.) Wel leuk om dan de spontane reacties van de andere motormuizen op kantoor te horen dan, ook van die stoere blonde die met me mee de lift in ging.

Tuurlijk heb ik mezelf onderweg vervloekt als het gevoel langzaam uit de vingers verdwijnt, de tenen kleiner lijken te worden en mijn ogen tranen van de wind. Teleurgesteld in de voorzienigheid als de stoplichten die normaal altijd op rood staan toch ineens op groen springen en me zo een moment ontnemen om de handen te warmen aan het motorblok. Maar ook diep getroffen door de betrouwbaarheid van mijn breedheupige Frederique (“goh joh, noem jij je dochter naar een motor ?”  “Eh.. nee, ik noem mijn motor naar een dochter die ik niet heb” “.. ah nee daar wordt het verhaal beter van…” ) die onder de sneeuw vandaan komt en echt in een keer start. Geen haperingen, gewoon starten en lopen.

Dan op kantoor komen en door de jongens van het team onder vuur genomen worden. Dingen die geregeld moeten worden in alle drukt die er is, en dan door mijn voormalige manager in de wielen gereden worden. In het kader van je hart geen moordkuil maken een scheldkanonade gemaild die door hem goed geincasserd wordt. Dat zegt iets over de manier van werken en samenwerking die we in de loop van de jaren opgebouwd hebben. Gemiddeld een keer per jaar schiet ik uit mijn slof, en rollen we even vechtend door de gangen. De grap is dat die vechtpartijen steevast door het zelfde ontstaan. In hoofdlijnen zijn we het altijd eens, ook zonder overleg, maar de uitvoering.. whaa.. da’s anders. Hij wil controle momenten, borgpunten etcetc. En ik laat het meer op z’n beloop en modder een beetje aan zonder te weten of vertellen waar ik mee bezig ben. (Deze zin moet je met omgekeerd perceptie lezen)
Uiteraard zijn we er uitgekomen en juist sterker verder gegaan.

Donderdag, een dag thuis gewerkt, en da’s een rare ervaring met je ouders om je heen. Die hebben dus een dag lang meegekeken hoe ik werk. Telefonische vergaderingen, overleg met buitenlandse collega’s, mailen, schelden als iets niet luk. Af en toe zullen ze wel gedacht hebben dat ik gek was.
Vrijdag zou ik eigenlijk ook thuis werken, maar er werd achter me aangevangen, ook omdat we het kerstdiner van de zaak hadden. En de jongens van mijn team gingen wel dus dan zou het raar zijn als ik er niet bij zou zijn.  “Motor, gladde wegen, bla, koud ”  “Ja maar, OV, moet, speciaal”  Je kan je de gesprekken voorstellen. Toch op een helder moment de weg op en naar het werk. Rijden als het licht is, er wat sneeuw ligt en een beetje fris is toch wel reuze mooi in het oosten van het land.

Na een middag op kantoor weer gewerkt te hebben het diner. En toen werd duidelijk waarom ik moest komen. Tijdens het diner waarbij de verschillende teams belicht worden heb ik een Gold Star award gekregen, wat toch best een leuke opsteker is.
Tijdens de nachtelijke terug rit toch een eye opener voor mezelf. Ik moet als de bliksem een nieuwe jas, maar niet vanwege de temperaturen, maar wel vanwege de refeflectie. Ongeveer 20% van mijn route gaat over rivierdijken waar afgelopen week alweer een auto van af schoot. Met een motor ook niet denkbeeldig en met een zwarte jas zoals ik heb is het lastig zoeken waar ik gebleven ben. Frederique is wel terug te vinden, breed, lampen en lawaai, maar ik ben een ander verhaal.  Zoekend op de diverse sites blijkt het toch nog lastig te zijn een fatsoenlijke reflecterende jas te vinden. Wel hesjes, maar een echte tjernobylgloeiende jas is zeldzaam. Dus voorlopig nog even uitkijken.

Door het plezier in het motorrijden en afgelopen jaar weet ik wat ik met mijn ingetrokken vakantie ga doen eind februari. Een motortocht naar Denemarken. Niet in een keer, maar in een paar dagen, paar nachten daar en weer terug. Lijkt me heerlijk. Een zien of ik iets van een mobiele camera op de plok kan monteren en onderweg foto’s maken.