Vertrouwen hebben in een ander.

Dat is nog best moeilijk. Niet omdat je het vertrouwen niet wil schenken of omdat je wantrouwend bent maar omdat je moet loslaten.
En dat gaat de ene keer makkelijker dan een andere keer.
Sommige collega’s hebben er last van. En dan moet je net mij tegenover je hebben. Andere manier van werken, andere benadering maar wel aan je spullen en systemen zitten grutten.

Hij heeft in een aantal jaren de automatiserings omgeving hier opgebouwd, veranderd en ingericht. Dat heeft ie langere tijd gedaan en is toen doorgegroeid in een andere rol. Daarbij moet hij beetje bij beetje dingen loslaten en aan anderen overlaten. Aan mij bijvoorbeeld. En dan moet je maar vertrouwen dat ik het opgebouwde kasteel heel hou, of niet al te heftig verander of afbreek. Dat je dat moeilijk vindt kan ik me goed voorstellen. Jij bouwt op, en die ander die je binnen haalt gaat er mee aan de haal. Ik veranderd onnadenkend dingen waar je misschien wel heel lang voor gevochten hebt, of erg veel moeite voor hebt gedaan. En dan heb ik ook nog eens een andere manier van werken. Laat dingen op z’n beloop, en je hebt niet altijd in de gaten waar ik nou precies mee bezig ben. Jaren loop je mee en duw je diplomatiek in een richting of scheld je een keer en lijkt het allemaal toch goed te komen. Maar ja, dan ben ik naar Denemarken vertrokken en moet je op afstand maar vertrouwen dat het goed gaat. En verdomd als het niet zo is.. hij mailt zonder eerst te overleggen. Had je dat nou niet al eens eerder gezegd : “overleg voor je wat doet, neem het door met anderen ? ” Maar nee, krijg ik het op m’n heupen en dan ga als een lompe os door de porselein kast. Dat loopt overigens goed af, want in een ochtend heb ik wel (minder diplomatiek) het probleem op de kaart gekregen en wordt er actie onder nomen.

En nou weer dat andere. Een vrij intense klus. Een business unit gaat verhuizen van de ene locatie naar de andere. En daarvoor moet nogal het een en ander worden geregeld. Jij hebt er al met een schuin oog naar gekeken en je plan getrokken. Links en rechts geef je tips en handvaten en laat me losgaan. In de project omgeving komt na veel vijven en zessen en wat zeuren een project plan waar ik iets van 10 stappen inzet en eindig met ” item 100. Fles rode wijn scoren bij E. ” En dat zou in 10 stappen moeten ?
Na een brainstorm kom ik met een heel andere aanpak dan jij, veel staal gaat er verhuisd worden en niet virtueel zoals je had gedacht en gehoopt. In gedachten zie je die toren weer jaren staan terwijl je net bezig was zoveel mogelijk te stroomlijnen en vanuit een lean&mean principe te werken. En dan ook nog dat gehannes met die nieuwe telefoons. Alles was voorbereid, getest en zou moeten werken. Bak met geld naar de leverancier en krijg je telefoons die verdorie alleen met één headset kunnen werken, en dat moet ik oplossen terwijl je in het bedrijf steeds meer lawaai hoort over de niet werkende combinatie van telefoon en headset. Uit een pittig onderzoekje is inmiddels gebleken dat het echt aan de telefoon ligt, niet aan de headset of carkit. Stuur nou even dat berichtje zodat iedereen het weet wat er aan de hand is.

Ik kan het me zo voorstellen dat he moeilijk is om los te laten, om te accepteren dat voor een bepaald iets je niet meer verantwoordelijk bent en ook niet meer in controle kan zijn. Diplomatiek en minder diplomatiek krijg je het af en toe te horen maar hoe je het ook wend of keert, je hebt er domweg de tijd niet meer voor. Daarvoor heb je mij naar binnen gehaald.
En toch is het echt leuk (en soms doodvermoeidend) om met je samen te werken.

Oh, de communicatie over die telefoons is inmiddels verstuurd 😉