Onzichtbare helden, ken je ze ?

Die kleine helden in je leven die op een onverwacht moment de kop op steken.
Ik heb er afgelopen week twee gevonden, een die me al zo’n 39 jaar me voor de voeten loopt en de ander ongeveer 20 jaar.  Twintig jaar alweer… ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ie binnenkwam lopen en wat voor moeite ik ermee had. Met name omdat ie zoveel verschilde van de vorige. Van een stoere buitenman naar een kantoortijger. En wat heeft ie dat voor z’n kiezen gekregen. Directe en minder directe aanvallen waren zijn deel en stoïcijns incasseerde hij ze. En noteerde ze.

Dus toen ik na de KMar en de beveiligingswereld ineens ook een kantoortijger werd met dito fysieke aanpassingen en eens bolbuikend met een biertje in de hand helemaal los ging op een collega die in een proces een bepaald formulier niet goed had ingevuld en ik daarover omstandig mijn beklag deed schoot hij terug. “Wat was dat nou ook alweer wat je me eens toeschold toen ik net hier binnen was ? Iets over een laffe kantoorpik met slappe papiertjes ?  Zeg eens, wat doe jij tegenwoordig zoal een beetje ? ” met een vette knipoog.  Touché Touché, die kon ik niet pareren. En stiekem toch bliksem veel respect voor het feit dat ie zo lang kon wachten om me eens op mijn nummer te zetten.

Maar met de jaren kwam mijn wijsheid, verloor ik wilde en minder wilde haren en bleken ze toch wel een erg goed setje samen. En als je dan eens een poos buiten de deur gespeeld hebt en ineens net niet op je bek gaat ontpoppen ze zich als reuzen.
Toen ik in Denemarken zat ben ik ingehaald door de werkelijkheid. Niet om me zelf vrij te pleiten (ben 39 en dus echt zelf verantwoordelijk), maar door drukte en verkeerde aandacht aan de verkeerde dingen bleek mijn administratie en leven niet dusdanig solide dat die soepel liepen. Daarnaast een periode van 18 maanden achter de rug waar de honden geen brood van lusten en alles bij elkaar dus resulteerde in een chaos waarin ik het overzicht verloren ben.

En toen teruggekomen in Nederland en weer de realiteit ervaren en daardoor het zo niet meer zien zitten dat ik ze gebeld heb voor hulp. En wat voor een hulp heb ik gekregen. Zo goed dat het met geen pen of website te beschrijven is. Zo onvoorwaardelijk, niet veroordelend en open dat ik het schaamrood achter de kaken heb staan.
Dus sinds dat ik terug ben in Nederland woon ik weer bij mijn ouders. En in dat even dat ik er woon realiseer ik me wat voor enorme mensen dat zijn. Hij roust door mijn administratie en werkt alles bij en creëert overzicht en zij kookt, kleed en verzorgd weer als vanouds.  En in dat soort dingen leer je dan pas wat de waarde van mensen en vrienden is. En doordat zij me zoveel werk uithanden nemen kan ik tot rust komen en mijn dingen weer op orde krijgen.

Om eens een foute advertentie te doen :

“H & M, langs deze mij onsympathieke weg nogmaals ontzettend bedankt voor de manier waarop jullie voor me klaar stonden en staan en me echt uit de brand helpen. Woorden kunnen het niet echt beschrijven, maar weet dat ik dit echt ontzettend waardeer. “

En in het kader van dingen op orde krijgen een klein tipje van de sluier:  Remax, Noord-Holland, Huilie B.
Maar daarover later meer. Eerst wat dingen op de rit krijgen en dan ga ik mijn grote vriend eens onderhanden nemen, of zoals mijn vader zaliger altijd zei als ie slaag uitdeelde “Jongen, dit gaat jou meer pijn doen als mij”