Eerste fase bijna afgerond.

Afgelopen dagen was de rust hier omgekeerd evenredig met de zooi die ik door de verhuizing kreeg. Een vrachtwagen gehuurd, klussen, afval storten (weer 2 ton), voldoen aan de eisen van de woningbouw vereniging en dingen die onze voorgangers hadden laten zitten weer oplossen. etc. etc.  Je komt je dagen zo wel door. Spieren op plekken waarvan ik zeker weet dat er geen spieren zitten melden zich ineens.
Dank aan allen die meegeholpen hebben, op de meest idiote momenten, met dozen inpakken, vloerbedekking opruimen, mensen die ruimte en materieel ter beschikking hebben gesteld. Ontzettend bedankt daarvoor. Als aanstaande donderdag de woning wordt opgeleverd is een groot ding uit het verleden achter me. Grappig om in dit soort dingen dan de echte vrienden en vriendinnen te leren kennen. Die wel snappen waar je tegen aan loopt, weten en voelen wat wel belangrijk voor je is en bovenal je keihard een spiegel kunnen voorhouden.

Grappig om dan te leren dat mensen die schreeuwen dat ze vriendschap hoog in het vaandel hebben zich dan van hun ware kant laten zien. Dan blijkt niet vriendschap maar zijzelf net wat belangrijker. Da’s niet erg op zich, maar doe dan niet net alsof een ander wat meer voorstelt. Wees dan gewoon eerlijk tegen elkaar. Dat je geen vriend bent, maar een soort van bank, systeembeheerder en paniekhaven als je je eigen vent niet aan kan.

Bovenstaande is wat cryptisch dus zal ik mijn gevoel eens wat meer onder woorden brengen. Het huis waar ik afgelopen dagen uit vertrokken ben is niet mijn echte keuze geweest, maar was op dat moment een keuze uit kwaden. We hadden samen het plan er wat van te maken en  dat heeft niet zo mogen zijn. Dat kan gebeuren.
Toen op een bepaald moment dat ook niet soepel bleek te werken bleek ik het eerste punt van vertrouwen van beiden te zijn en heb ik de oudejaarsnacht als een crisismanager doorgebracht, mens en relatie reddend. Toen het daarna nog niet goed ging heb ik haar in huis genomen op haar verzoek en haar dingen geleerd voor rust en ontspanning. En dat hele proces werd afgesloten met “Wat er ook gebeurd, 31 december 2009 vieren wij oud en nieuw hier, ongeacht relatie, vrienden of wat dan ook.”
Mooie deal toch?

Tot je je echte plek leert kennen, en deze afspraak met één mail aan de kant geschoven wordt.

“Ander ietsje….uhhh…..onze date met oud en nieuw……. Uhhhhhh is
Maastricht een optie?;-)
H. heeft per verrassing 3 nachtjes; oud en nieuw doorbrengen in maastricht geboekt……lieve schat dacht dat ik mogelijk deze oud en nieuw niet in deze flat door zou willen brengen…. “

Waarop ik dan alleen maar kan antwoorden dat ze dan die dagen maar fijn samen moeten doorbrengen.
Terecht natuurlijk, hij is nu de nieuwe vent. En zij is doorgegaan met het leven. Ik nog niet schijnbaar.

Voor de verhuizing (die voor veel partijen best onverwacht is geweest) hadden we de afspraak dat de oude meuk zou worden opgehaald en ik heb dat ook gevraagd aan haar om een en ander te regelen. Tja. Door drukte kom ik er zelf niet aan toe om er ook op dat moment te zijn en daar betaal je dan ook voor. En niet alleen ik, maar ook de mensen die mij geholpen hebben. Zij hebben ook de spullen die zij eigenlijk had moeten regelen naar beneden gesjouwd, ingepakt, weggegooid. Gaten dichtgemaakt, spijkers getrokken. En niet een keer een vraag of alles lukt, of er hulp nodig is. Haar vader heeft een schitterend kastje gemaakt, en die betekende voor haar schijnbaar een hoop. Initieel heb ik toegezegt dat ik die zou opslaan, maar dat redde ik niet. Daarom een sms gestuurd dat ie dan eigenlijk zaterdag zou moeten worden opgehaald, en de “tja”-reactie ’s nachts om 0100 hrs zegt dan ook wel een hoop denk ik.
En zo gaandeweg leer je dan je plek weer kennen en gaan de oogjes open hoop ik.

Nou het alleen nog kloppend krijgen in mijn kop. En in mijn administratie. Maar daar is nou meer tijd voor. Eens pieren wat er nog meer niet klopt.