Een wond

en hij bloed nog steeds, vers en rood bloed.

De verhuizing naar mijn ouders heeft een typisch verschijnsel. Er wordt me veel uit handen genomen en ik heb een langere reistijd. Veel nadenktijd. Slechts een klein deel gaat op aan werk beslommeringen omdat ik die goed op het werk kan doen.
Een heel groot deel van die tijd gaat in twee meiden zitten. Twee exen. De een is inmiddels naar eigen zeggen goed terecht gekomen en dat stelt me gerust. We hebben nog steeds goed contact en een vriendschap waar ik erg tevreden mee ben.

De ander is tot op de dag vandaag nog steeds in mijn gedachten. Wat we hadden en hadden kunnen hebben is door mij afgescheurd. In mijn karakter zitten twee eigenschappen. Eentje die ik al veel langer kende en eentje die ik door een zeer interessante training heb ontdekt.
Beiden hebben tot gevolg dat ik soms in een een modus terecht kom waarin ik zeer doortastend optreed en me niet meteen door de gevolgen van de wijs laat brengen. Ook als die gevolgen onaangename consequenties voor me hebben. Op zich hoeft dat niet een probleem te zijn maar in dit geval wel denk ik.

Als je nagaat dat de tijd dat we wat hadden korter is geweest als de tijd ik nu er over doe om het te plaatsen zegt iets over de impact die ze op me heeft gehad. Of iets over de impact die ik het liet hebben. Zoiets is altijd een tweespel.
Voordat we elkaar leren kennen had ik haar al eens gezien. Een vrolijke en zonnige plek op een dor en grijs busstation. Ik had op dat moment een relatie en dus geen interesse. Wat dat betreft ben ik een ouderwets figuur. Ik geloof in monogamie, oprechtheid en er voor elkaar zijn, de sterkere beschermd de zwakkere. Onenights-stands werken niet voor mij omdat je de ander niet leert kennen.

Toen later mijn relatie beëindigd werd maakte zij als eerste contact. Hoewel sommige stukken hier het niet verraden ben ik verlegen op het onzekere af. Niet in mijn werk, niet in rollen maar wel als het mij prive raakt. Dus ondanks dat er alleen in de bus naast haar plaats was bleef ik staan. Ze maakte duidelijk dat er naast haar plek was en nodigde mij uit. Na een eerste aarzeling ben ik er gaan zitten en daarmee ging het van start. Vaker reizen we vanaf dat moment samen en er ontstaat zelfs een soort teamwerk als zij als eerste de bus bereikt en voor mij een plek vrijhoud.

Later word ze wat brutaler en grist mij de cappuccino uit de handen als we op de bus staan te wachten. Tijdens het reizen gaan verschillende, vaak zeer persoonlijke onderwerpen over de tong en onvermijdelijk leren we elkaar ook persoonlijk kennen. Dit mond later uit in een opmerking van haar waarin ze bekent verliefd op me te zijn. We hadden het over verliefd zijn / houden van iemand en wat als er ineens aan zo iemand iets veranderd ? Hoe ga je daar mee om ? Je wordt op iemand verliefd door de combinatie van factoren. Looks, humor, persoonlijkheid, intelligentie, manier van doen. Dat pakket bepaald of je met iemand iets zou willen. Niet bewust trouwens, maar onderbewust. Wat nou als door omstandigheden een van die componenten vervalt of veranderd ? Tijdens een voorbeeld wat ik gebruikte vertelde ze me dat ze op mij verliefd was.

En toen ging het hard. De verliefdheid die ik doormaakte was ziekmakend intens. Met een daverende klap die voor iedereen veel eerder duidelijk was behalve voor mij bleek ik meer voor haar te voelen dan ik in eerste instantie wist of durfde toe te geven. Niet meer eten, nadenken, concentreren. In alles haar zien en horen, ruiken en nodig hebben. Een aantal basiswaarden die ik had paste ik grondig aan. Onbewust uiteraard want ik begin dat nou pas te realiseren met alle extra tijd die ik ineens heb. Veel met elkaar vechten om de rollen en plaatsen van elkaar te leren kennen en begrijpen. Dingen meemaken waarvan je niet wist dat je ze zo zou ervaren en dat je dan ook zo zou reageren. Door je ex op de motor gebeld worden en als je dan verteld dat je keert omdat zij gebeld heeft te horen krijgen “Zo… voor mij ben je nog nooit omgedraaid.” Maar ook pis en pisnijdig worden als je met z’n tweeën in bed ligt en zij de telefoon oppakt. Kanten van jezelf zien die je pas kort daarvoor geleerd hebt en die je alleen in het werk verwachtte. Nou lezend ontdek ik dat de grootste clashes ontstonden doordat ze me (waarschijnlijk onbewust) op een bepaalde manier benaderde. Maar achteraf realiseer ik me ook dat ik haar niet altijd duidelijk ben geweest over wat welke vrouwen voor mij betekenen, en haar daardoor misschien het gevoel gegeven dat er concurrenten waren. Wat door mij niet onderkend is omdat ze geen concurrenten zijn of kunnen zijn. Als ik voor iemand ga ga ik helemaal en niet een beetje.

Jaren geleden had ik voor mezelf besloten geen kinderen te willen. Ik was al eens leasevader geweest en dat was wel mooi zo. Niet dat leasevader zijn te vergelijken is met je eigen kind denk ik trouwens. Maar inmiddels werd ik ouder en een van de voordelen van mijn ouders is dat ze relatief jong zijn. Mijn moeder was 24 toen ze me kreeg waardoor ik altijd gevoelsmatig jonge ouders heb gehad. Net als ik voor mijn kinderen zou willen.
Ook spelen op de achtergrond wat dingen mee waardoor ik voor mezelf helder had geen kinderen meer te willen.
Totdat zij tegen me aan begon te rijden, zowel in figuurlijke als letterlijke zin. De helderheid werd troebel, minder vanzelfsprekend. Na wat tijd had ik zelf een uitgebreidere kinderwens dan ik voor mogelijk had gehouden en deden we in gedachten rollenspellen met onze drie kinderen.

Tjitske, de eerstgeborene. Zou later een lesbiënne worden met een motor en mij eruit rijden en me aanspreken op mijn technische motorkennis. Dan de jongen, waarvan de naam nog niet echt duidelijk was en altijd als Tjeerd Wiebe werd aangeduid. De snuggerste van allemaal, maar door zijn verlegenheid sneeuwde ie onder tussen de meiden, en zijn moeder. Met TW zou ik een vader-zoon verbond sluiten tegen de heksen en genieten van fikkies stoken en stoommachines. En als laatste Frederique, roepnaam Freek. Leuke meid met een mooie cynische kijk op het leven. Zondags met z’n tweeën naar the Hour of Power kijken en dan genieten van de scherpe opmerkingen die ze zou maken.
Al geinend met deze ontwikkelingen wende ik aan het idee om vader te zijn en merkte ik dat een kind krijgen geen einde van iets zou betekenen maar een verrijking zou zijn van het leven zoals ik dat kende op dat moment.
Ook mijn rol voor haar werd intenser. Ze was van baan veranderend en nadat de eerste weken voorbij gingen bleek alles daar minder rooskleurig of logisch dan in eerste instantie was voorgespiegeld. Met het nodige geschrijf naar haar werkgever, en oeverloze gesprekken op de bank, in bed, onder de douche etc. werd duidelijk dat ze daar weg moest. Met veel geschrijf en gedreig kregen we het voor elkaar. Daarna hebben we een maand eigenlijk verkapt samen gewoond. Zij zoekend naar een nieuwe baan, en gewoon omdat het leuk was bivakerend in mijn huis.

Elke avond genietend naar huis gaan, wetend dat zij er zou zijn. En op een bepaald moment, terwijl ik op handen en knieen in het serverhok zit, de telefoon. Zwanger, ik zou vader worden. In eerste instantie was ik overdonderd, maar al heel snel kreeg ik een warm en groots gevoel. Verrek, vader, ik ? Van mijn eigen kind. Ze was niet bij mij thuis maar we zouden het er over hebben hoe nu verder. Doordat ze zwanger was was een sluimerende vraag van mij ook beantwoord.

In afwachting van onze verdere planning ging ik nadenken. Twee huizen, dat moet er één worden, een kind voed je met z’n tweeën op als je er beiden nog bent en van elkaar houdt. Welke kamer? Wat voor inrichting? Al dat soort vragen schieten dan ineens door mijn hoofd.
En hoe het verder ging werd een ijskoude douche voor me. De meid die ik inmiddels een anderhalf jaar kende en de laatste maanden mijn vriendin was en die in bijna elke ontmoeting haar kinderwens en moederschap besprak of aanroerde had met het oog op haar toekomst bij de nieuwe werkgever besloten het kind weg te laten halen. Over abortus heb ik een duidelijke mening. Het mag. Kort door de bocht moet je als ouders een kind alles trachten te bieden voor een kans op een goede toekomst, en vind een van de twee dat dat niet kan, niet mogelijk is of wat voor reden dan ook dan is abortus een optie. Niet dat je dat besluit tussen de aardappelen en de yoghurt bespreekt, maar het is bespreekbaar voor mij.
Het overlegstukje was hier een beetje zoek, zij had het besluit al genomen en sterker nog de afspraak stond eigenlijk al en twee van haar vrienden zouden meegaan. Ondanks het feit dat ik door een foutieve volgorde met afstappen van de motor (Eerst motor stoppen, dan afstappen en weglopen was door mij op een kruising in een andere volgorde uitgevoerd waardoor ik met een gespleten clavia op de bank lag) niet echt mobiel was vond ik het wel mijn taak en verantwoordelijkheid om erbij te zijn. Maar dat vond zij duidelijk niet, of niet wenselijk. Vrienden van haar zouden voor vervoer en ondersteuning op die dag zorgen.

De laatste avond waarop ons kind groeide was ze nog bij mij. Mooier als normaal, stralend gezicht, glimmende ogen, grotere borsten, en een lief wat opgezet buikje. Ruim anderhalf uur heb ik erover gestreeld, tegen haar aanliggend, wetend dat binnen 24 uur het kind weg zou zijn. Kan je in anderhalf uur een band krijgen met je ongeboren kind ? Kan je je kind laten voelen dat je het lief hebt, onvoorwaardelijk lief hebt ? Voelt het kind wat er gaat gebeuren ?

In de periode daarna ging het snel slechter tussen ons. Primair niet door de abortus, maar wel door de manier waarop we met elkaar omgingen. Ook bleek er een soort tweesporen aanpak in onze relatie van haar kant te zitten. Mijn rol als vriend of de vriend wisselde nogal eens. Tijdens een telefoongesprek waarbij ik diverse keren aangaf dat dit niet het moment was om dat soort gesprekken te voeren (ik zat midden in een crisis overleg met de afdeling) uitte zij haar onzekerheid over onze relatie en ik reageerde in de doorpak-modus. Tot op dit moment kan ik nog woordelijk weergeven wat ik in het laatste gesprek met haar gezegd heb. “Een relatie daar hoor je beiden energie uit te halen en sterker van te worden. Jij geeft aan dat dat voor jou niet het geval is dus zou je als je eerlijk bent de knoop moeten doorhakken en hier aan een einde moeten maken. Dan pas heb je de mogelijkheid om te kijken wat je echt wil. ”
En opgehangen.

Daarna is er geen dag meer voorbij gegaan waarop ik niet aan de toen door mij gemaakte wond herinnerd wordt. Als ik een zwangere vrouw zie, met haar kenmerkende trotsheid waarop aanstaande moeders het patent hebben, als ik een klein kind op de school tegenover mijn huis zie of op het werk.  Ook hoor ik haar af en toe nog lachen, of zie ik haar op haar manier kijken met glinsterende ogen. Door dingen die ze zei en die ik op een later moment hetzij ongewenst of gewenst nog meemaakte. Haar spierwitte huis waar ik me ongemakkelijk voelde, wat in Denemarken ook een spierwit huis werd waardoor ik alsnog met die ongemakkelijkheid overweg moest. De rol die me door bepaalde mensen opgedrongen is en waar ik nou mee aan de slag ga om mijn gelijk / recht te gaan halen, en het maakt me niet uit hoe : kwaadschiks of goedschiks.

Maar ook de latere twijfel of ik toch niet nog eens contact had moeten zoeken, of eens iets van me laten horen ? Niet direct om het goed te maken maar om eens te kijken of de wond die er is bij mij en misschien ook bij haar is genezen kan. Aan de ene kant heeft ze me bewust en onbewust een hoop geleerd, maar me ook op achterstand gezet. Een chaos in mijn leven gebracht die ik niet verwachtte of waar ik op dit moment een richting aan kan geven. Op de meest onverwachte momenten spookt ze door mijn hoofd.

Waarom schrijf ik dit op ? Geen idee. Waarschijnlijk om voor mezelf duidelijkheid en ordening in de gedachten te verschaffen. Toen ik begon met typen had ik een idee waar ik het over zou gaan hebben, maar dat is niet wat hier boven staat.
De rust die door mijn ouders gecreerd wordt geeft me eindelijk de kans om eens met dingen en spoken uit het verleden in contact te komen. Ik ben erg goed in dingen wegdrukken maar daarmee is het niet weg. En wat heb ik nou geleerd ? Nog niets. Als ik weer iemand tegenkom waarop ik verliefd wordt maak ik deze fouten weer. Mijn verliefdheden (alle twee) verliepen op dezelfde manier. Mijn omgeving heeft het eerder in de gaten als ik, en als de klap dan komt gaat ie ook echt. Vol overgave verlies ik me in de ander en cijfer mezelf dan weg. Dat ligt niet aan de ander, maar aan mij. Roze wolken ? Hardroze wolken en ik geniet van elke seconde!

Dus zoals een het beta betaamd heb ik zeer rationeel wat afspraken met mezelf gemaakt, en dat lijkt te werken. Ondanks dat ik mezelf erop betrap toch zo af en toe met meer als normale bestelling naar anderen te kijken is het werkbaar nu denk ik. Werkbaar tot de ander me aan gaat kijken waarschijnlijk.
Eerst maar eens gaan kijken wat de beschikbare denktijden met me doen. Dit soort stukken komen op en tik ik in. Eens kijken of ik daarin een soort van ontwikkeling of groei meemaak.