Sjéééééf !

Ik moet mijn eigen posts eens beter lezen. Soms zit er een soort voorspelling in. Geen idee waar je die die dan aan zou kunnen herkennen trouwens. Gisteren had ik het over mensen raken, en de roos-actie was wel duidelijk. Dat ik met mijn verhaal over hypocrisie ook mensen raak blijkt uit de comments. Maar dat ik ook mensen kan raken zonder het te willen bleek vandaag.

Vandaag ontdekte ik een naar gluiperig trekje aan de denen. Geen idee of het voor alle denen geldt of dat ik tegen een verborgen bedrijfstrekje aan liep, maar in beide kantoren hebben de sommige mensen er last van. En ik word daar wat (om eens een mooi woord te gebruiken) stuurs van. Poosje terug hadden we de interne atoombom met internet. Basisprobleem is het privé (niet-zakelijk) gebruik van internet. Daardoor loopt het een en ander vast. We hebben al langere tijd dat probleem, en op een bepaald moment is de maat of bandbreedte vol en sturen we een mail. Geen enkele medewerker is identificeerbaar, maar het privé rondklooien is wel in een oogopslag duidelijk. Daarbovenop verraden ze zich door in de minuut na de mail het internet gebruik met ruim 80% te laten zakken. Een beetje als een betrapt kind wat de ouders hoort aankomend als ie met de jatjes in de snoeppot zit. En waar wordt over gevallen? Over de bandbreedte, of dat mensen privé meer op internet doen als zakelijk werk? Nee, IT is de gebeten hond omdat we het kunnen zien. Chééééf ! Doet die rare pizzanerds in die rukbunker eens ophouden hun werk te doen ! En de chefs kwamen dapper aanrennen.

Goed, ik dacht dat dat incidenteel was. Tot vandaag. Er is zo’n raar management regeltje “Een keer is een incident, 2x is toeval, 3x is een trend.” Ik zit op toeval nu, maar verdenk een trend.

Vandaag had ik dienst in het tweede kantoor. Het kantoor waar stug niet de helpdesk gebeld word. De vrouwen zijn het weigerachtigst heb ik ontdekt. Ze vragen de mannen om hulp en als dat niets oplost wachten ze tot wij komen. De mannen bellen over het algemeen de helpdesk wel. Alle elf op een kantoor van bijna vijfenveertig. Gisteren had ik drie opdrachten verzameld die ik vandaag zou moeten doen. Toen ik aankwam kwamen er binnen een uur nog zeker acht bij, alles bij elkaar goed voor ruim tien uur werk. Daarnaast schuif ik al drie weken een afspraak met een medewerker door om zijn laptop te wisselen.

Dus samenvattend : tweede kantoor, waar we ongeveer vier uur per dienst moeten zijn, heb ik mijn vier uur al vol, krijg er zes uur werk bij en niemand die ook maar probeert z’n probleem opgelost te krijgen via de helpdesk. Waarom ik telkens op die helpdesk hamer? Omdat we daarvoor een extern bedrijf inhuren wat grof betaald wordt om zijn medewerkers nu te laten internetten.

Nadat ik de eerste ronde problemen uiteraard vriendelijk gemutst opgelost heb zit ik in mijn flexkantoor de zaken bij te werken. Een vriendelijk hoofd kiert om de deur en vraagt of ik tijd heb. Ik antwoord naar alle eerlijkheid dat ik dat niet heb. De vriendelijkheid flubbert van het gezicht af en een licht kwaadaardig wezen ontstaat. Nogmaals de vraag of ik tijd heb. Nee, nu wel tijd hebben zou dan hypocriet zijn dus die heb ik nog steeds niet.

Er wordt omslachtig uitgelegd dat ze met mijn collega een afspraak heeft voor vandaag, en dat het erg belangrijk is. Omdat ik al wat langer IT’er speel weet ik welke argumenten er gaan komen en ik weerleg ze allemaal, niet op de juiste manier trouwens. Doordat mensen mij gaan vertellen dat zij erg belangrijke afspraken hebben geven ze (dat is mijn interpretatie, ik weet het, ik weet het) het signaal af dat dat wat ik op dat moment aan het doen ben minder belangrijk is. Daar reageer ik nogal op, zo bleek ooit eens tijdens een leuke training. Maar nu was ik er niet op bedacht, en reageerde dus meteen primair. Ik laat een opvoedkundig moment de mist ingaan maar krijg de kans mijn opkomende frustratie te botvieren, en dat is bijna net zo lekker als [vul wat lekkers naar keuze in]

Erg rustig begin ik haar uit te leggen dat een afspraak met mijn collega geen afspraak is met mij. Dat ik best wil helpen, maar dan op volgorde van binnenkomst en dat gezien het feit dat ook haar collega’s stoicijns niet de helpdesk bellen mijn boodschappenlijstje wat voller is, maar dat ik volledig omstreeks vijf uur voor haar klaar sta. (Ze werken tot vier uur.) Ook het feit dat ze aangeeft dat ze erg belangrijk werk te doen heeft onderschrijf ik vollegdig, immers we werken bij een redelijk academisch bedrijf waarbij we voornamelijk belangrijk werk doen, net als al haar collega’s.

Ook dat ze mij daarmee voor een dillema plaatst want wie moet ik nu niet helpen ten gunste van haar? Maar gezien het feit dat ze erg belangrijk werk doet kan ze me vast vertellen wie ik niet moet helpen. Ik noem de andere collega’s op die voor haar zijn en vraag om er een te kiezen. En voeg daar aan toe dat zodra ik degene op de hoogte heb gesteld dat ik die niet ga helpen ten gunste van haar ik meteen aan de slag ga. Het lichtkwaadaardige wezen veranderd. Eerst de kleur die rood werd, en ook de vorm van het hoofd. Net alsof die wat dikker werd. “Zo gaan we hier niet met elkaar om !” Dat beaam ik waardoor ze nog kwader wordt. Ze beent kwaad weg. Chéééééééf !

Chef en kwaadaardig monster komen weer terug en chef duikt in een communicatie scriptje. Ze snapt dat ik erg druk ben, en dat ik iedereen probeer te helpen. Er komen nog wat trucjes uit ‘Mensen omlullen for dummies‘ voorbij. Die cursus heb ik ook gehad. Alles naast me neerleggend leg ik uit dat ik als It’er ook (maar)een mens ben, dus ook maar 8 werkuren in een dag heb, die elk in ongeveer 60 minuten zijn verdeeld. Ook omdat niemand serieus de moeite neemt om alle hulpbronnen die we ter beschikking stellen te gebruiken komt er veel op ons neer en dan moet ik soms keuzes maken. In dit geval viel de keuze niet op haar collega helaas.

Ze probeert het nog een keer. Ik vraag haar om mijn tegenargumenten inhoudelijk te weerleggen, wat niet kan. Ook zij wordt lichtelijk geirriteerd, en snapt niet waarom ik zo stug doe. Nogmaals leg ik uit dat ik niet stug doe, maar ook domweg maar X per dag kan doen. Als ze het echt allemaal willen regelen neem dan contact op met mijn collega. Dat gaan ze doen. Ook haak ik in op haar collega’ argument “Zo gaan we hier niet met elkaar om !” en dat je baas erbij halen omdat je je zin niet krijgt niet getuigd van een professionele werkhouding. Mijn collega en ik liggen op een lijn en proberen uiteraard alsnog de klus te klaren wat gelukkig lukt. Ook de andere klussen komen uiteindelijk om ruim vijf uur af, een uur waarin ik alleen in het kantoor zit te werken.

En die medewerker die al drie weken op zijn laptop wacht? Die wacht nog steeds. Iets zegt me dat ie in het eindarapport wat ik moet schrijven naar voren gaat komen.